Domy z duszą

Zawsze fascynowały mnie stare domy. Kiedy patrzę na nie, gdzieś wewnątrz mnie porusza się jakaś struna, taka nostalgiczna, czuła, zaciekawiona.
Stare domy to nie tylko ściany, okna i dach, one przede wszystkim zbudowane są ze wspomnień.
Zawsze kiedy przechodzę obok zastanawiam się ile historii w sobie kryją, ile szczęścia i smutku były świadkami.

Czy zachował się w nich ledwie dosłyszalny szelest spódnic? a może tupot małych nóg? czy gdzieś pomiędzy pokojami przemyka echo radosnego śmiechu? czy może w kącie ukryte jest wspomnienie żałosnego łkania? czy ściany przesiąknięte są dawnymi tęsknotami, namiętnościami, miłościami, a może rozpaczą?
A marzenia snute w tym domu, czy się spełniły?

A może gdzieś pod boazerią wciąż tkwi ukryty, zapomniany pamiętnik, w którym drobnym pismem, ozdobionym zasuszonymi kwiatami zapisywane były nadzieje, tęsknoty, marzenia...lub cicha rozpacz ukryta na kartach papierowego powiernika, a może miłości tęskne?
A balustrada przy schodach wytarta od przesuwających się po niej dłoni,.. czy pamięta jeszcze ich ciepło, dotyk?
A lustro zmatowiałe ze starości w misternie rzeźbionej ramie, ile zapamiętało w sobie ludzkich odbić?
Ile dom ma pamięci? ile historii zaklętych w starych ścianach, meblach, zdjęciach, albumach?
Stare domy są piękne w swej starości. To domy z duszą i sercem spowite w swój swoisty klimat. Mają swój niepowtarzalny urok, senną tajemniczość. Historię narodzin i śmierci wpisaną w mury.
Renowacja starego domu jest jak przywracanie go do życia, jak reanimowanie jego serca.
Podziwiam i cieszę oczy gdy przechodzę obok, W głowie układam historie, a moja wyobraźnia pracuje na pełnych obrotach. I tak mi jakoś przyjemnie, chociaż nostalgicznie się robi.
Kilka zdjęć robionych na szybko, telefonem. Kiedyś wybiorę się z aparatem na prawdziwe polowanie, bo Stavanger kryje wiele takich perełek, jeszcze piękniejszych, jeszcze ciekawszych, jeszcze dostojniejszych w swej starości.