Nieproszony gość pani A.

Każdemu z nas wydaje się, że pewne sprawy nas nie dotyczą. Myślimy, że to o czym czytamy i słyszymy nigdy nam się nie przydarzy. To dzieje się u innych, u nas nie będzie dziać się nigdy, bo... my jesteśmy normalną rodziną? A jednak...
Opowiem wam historię prawdziwą.
Pewnego dnia zastukała w nasze drzwi pani A. A może się tylko delikatnie o nie otarła? W codziennej gonitwie nie zauważyliśmy, że do naszego domu chce wejść nieproszony gość. A i nasza latorośl skrzętnie ukrywała ,,nową koleżankę,, .
Gość już był w przedpokoju, już próbował się rozgościć i zadomowić, gdy nagle zdaliśmy sobie sprawę, że to pukanie czy też otarcie się o drzwi było właściwie łomotaniem, dobijaniem się do naszej rodziny.
Przerażenie, szok i gorączkowe działanie. Nim pani A. zdążyła wejść na salony, rozsiąść się i rozejrzeć wyprosiliśmy ją z domu, przegoniliśmy.
W progu przepychanka, bo gość wciąż pchał się do środka, ale w końcu zatrzasnęliśmy drzwi, ciężko się o nie opierając i dysząc jak po olbrzymim wysiłku, bo to był wysiłek i walka. Zwyciężyliśmy.
Ulga przemieszana z obawą, czy pani A. nie czai się gdzieś za rogiem by znów próbować wedrzeć się w nasze życie.
Córka już wie, że nie była to dobra znajomość. Nie zdążyły się zaprzyjaźnić, ale wystarczyło by otarły się o siebie, aby narobiło to zamieszania i pewnego spustoszenia.
Nasza latorośl wróciła do siebie, znów się uśmiecha i jest pełna życia, jej śliczna buzia nabrała znów blasku. Wrócił dawny urok, promienieje.
Zwyciężyła nasza miłość, zawziętość, a przede wszystkim rozsądek córci. Pani A. poszła precz.
Kiedyś anoreksja była dla mnie abstrakcją, problemem innych. Jednak teraz gdy było mi dane poczuć jej trujący oddech tak blisko jednej z najbliższych mi osób, już nie jest.
Jestem dumna z mojego dziecka, że walczyła razem z nami. Jestem dumna, że potrafi teraz o tym mówić i przestrzega przed tą znajomością innych.