Mężczyźni nie chorują

Dopadło mnie przeziębienie. Tak zwyczajnie, po ludzku - gil do pasa, kaktus w gardle. Takie tam dobrodziejstwo zasmarkanego świata. Normalka.
I nic, ale to nic mnie wtedy tak nie denerwuje jak to, gdy słyszę z ust faceta- od kataru się nie umiera, a ból gardła to jeszcze nie koniec świata. Ja to wiem! Ale mężczyźni chyba jednak tego nie wiedzą. Nawet ci, którzy takie mądrości wygłaszają.
Chorej kobiecie nic nie przeszkodzi w tym by zatańczyć polkę z odkurzaczem, czy pójść w tango z mopem, nie wspominając już o modleniu się nad garami czy pakowaniu ubrań do pralki, nawet jeśli ta żre skarpetki na potęgę i wypluwa z siebie pary nie do pary.
Za to facet...hmm... no właśnie.

Mężczyźni jak wiadomo nie chorują, oni walczą o życie. Wystarczy np taki zwykły katar. I powiedz wtedy takiemu- od kataru się nie umiera. Usłyszy, owszem, ale tylko słowo- UMIERA. I od razu kładzie się do łóżka i przywołuje słabym skinięciem, omdlałej dłoni swe dzieci by zebrały się wokół łoża boleści. Będzie się żegnał. I prosi żonę zbolałym głosem o papier i pióro. Będzie pisał testament. No ja pikolę.
I aby mężczyzna nie musiał przechodzić tej agonii, kobieta zamienia się w całodobową pielęgniarkę. Witaminy podawane są na już, bo z każdą minutą facet coraz bardziej ociera się o śmierć.
Gdy mężczyzna choruje, to kobieta cierpi jakoś bardziej...psychicznie. Ćwiczy cierpliwość, zaciska zęby, parzy herbatki by przywrócić faceta do świata żywych, a sobie melisę by nie zwariować.
Chociaż nie wiem czemu, ale najczęściej wtedy kobiety mają wizję ostrzonego noża ;).