Oslo i poczucie humoru ;).

Poleciałam, obleciałam, zwiedziłam, pojadłam i wróciłam. Psychicznie wypoczęta. Fizycznie? no cóż... jakby to powiedzieć kopycięta w doopkę mi wchodziły, tyle kilometrów pieszo natrzaskałyśmy razem z córcią. Ale było warto.
Fotograf ze mnie jak z koziej... ten tego fujarka, ale udało nam się coś tam uwiecznić. Co prawda walka ze światłem i cieniami, to nie moja bajka i nie na moje nerwy, ale na coś ten aparat w końcu ze sobą taszczyłam, a mały nie jest. I te cuda widziane z samolotu. No jak tu nie wyjąć tej krowy, nie wsadzić jej w okno i nie focić?
Wybaczcie zdjęcia, szału nie będzie. Kiedyś się nauczę...kiedyś.

Przyklej aparat do łapy.

Tyle czasu minęło odkąd zaglądałam tu po raz ostatni. Czas pędzi jak wariat, a może to ja robię się zbyt ociężała, zbyt niegramotna, aby go dogonić, aby dorównać mu kroku, lub chociaż być tuż za...
I tak parząc na ostatni post- dopiero co wyjeżdżałam z radosnym piskiem na wakacje, a tu już listopad. Z wakacji wracałam też z piskiem, tyle że z cichszym, żałośniejszym, tęsknym, a może buntowniczym, że to już, tak szybko i trzeba wracać do rzeczywistości.
Ale mam jedno postanowienie... przyklejam aparat do ręki, wyrabiam sobie nawyk uwieczniania wszystkiego na zdjęciach na zaś, na potem, dla potomnych. Tyle się dzieje, tyle zmienia, a telefon nie oddaje tego co chciałoby się uchwycić. Przynajmniej nie mój. Ten się ostatnio zbuntował i nawet smsy segreguje, które mają dojść, a które nie. Chyba cenzura, albo lenistwo. Oczywiście telefonu, nie moje ;).
Miejscowość w Polsce, w której się wychowałam urokliwa, klimatyczna, ze starymi drewnianymi willami. Zawsze podczas pobytu przemykam samochodem głównymi ulicami w pogoni za sprawami, za czymś, za czasem, ze spotkania na spotkanie. W tym roku było inaczej.