Przyklej aparat do łapy.

Tyle czasu minęło odkąd zaglądałam tu po raz ostatni. Czas pędzi jak wariat, a może to ja robię się zbyt ociężała, zbyt niegramotna, aby go dogonić, aby dorównać mu kroku, lub chociaż być tuż za...
I tak parząc na ostatni post- dopiero co wyjeżdżałam z radosnym piskiem na wakacje, a tu już listopad. Z wakacji wracałam też z piskiem, tyle że z cichszym, żałośniejszym, tęsknym, a może buntowniczym, że to już, tak szybko i trzeba wracać do rzeczywistości.
Ale mam jedno postanowienie... przyklejam aparat do ręki, wyrabiam sobie nawyk uwieczniania wszystkiego na zdjęciach na zaś, na potem, dla potomnych. Tyle się dzieje, tyle zmienia, a telefon nie oddaje tego co chciałoby się uchwycić. Przynajmniej nie mój. Ten się ostatnio zbuntował i nawet smsy segreguje, które mają dojść, a które nie. Chyba cenzura, albo lenistwo. Oczywiście telefonu, nie moje ;).
Miejscowość w Polsce, w której się wychowałam urokliwa, klimatyczna, ze starymi drewnianymi willami. Zawsze podczas pobytu przemykam samochodem głównymi ulicami w pogoni za sprawami, za czymś, za czasem, ze spotkania na spotkanie. W tym roku było inaczej.
Sentymentalne zapuszczanie się spacerami w boczne uliczki, jazda rowerem w miejsca ze wspomnień z dzieciństwa. Tyle się zmieniło i tyleż samo nie zmieniło się wcale, coś tam popadło w ruinę, coś innego przestało istnieć. Za dziecka wszędzie biegało się na pieszo i nigdzie nie było za daleko. I wszystko tak dobrze znane. Teraz? czasami obce, bo będąc tutaj nie widzę na bieżąco zmian. Przeszłość odchodzi, idzie nowe. Ale wspomnienia zostają.
I tylko tego aparatu zabrakło by cyknąć fotkę tu i cyknąć fotkę tam...a  telefon, ten wiadomo od jakiegoś czasu ma mnie w doopie i jak już wyfoci coś to klękajcie narody i zastanawiajcie się co też ten as nowoczesności miał na myśli. Aparat owszem był, ale w domu rodziców, wśród wybebeszonych walizek.
Wracaliśmy z wakacji. Po drodze pędząc autostradą byliśmy świadkami jak bociany zbierają się na tzw. sejmiki przed odlotem. Gdzie aparat? no gdzie? gdzieś w bagażniku pomiędzy jakąś walizką, kartonem, torbą z Bóg wie czym co wlekliśmy z Polski. Nie zatrzymasz się na autostradzie by wygrzebywać aparat, bo inni strąbią cię tak, że zapomnisz jak się nazywasz. A sejmik był piękny, a mój telefon... no cóż, to co wyszło nie przypominało sejmiku, raczej sąd, ale ten ostateczny ;).
Powrót do domu, rozpakowanie, przepakowanie i znów w drogę. Tym razem do Oslo. Przeprowadzić córkę, bo rozpoczynała studia. A tam? ło matko jakie kamienice! nie żadne drewniane domostwa typowe dla norweskiej zabudowy jak tu w Stavanger (chociaż te mają swój urok, klimat i dusze, zwłaszcza te stare wille), tylko murowane piękne kamienice jak.. w Łodzi. Człowiek poczuł się prawie jak w domu i znów by coś wyfocić, znów by uwiecznić, a gdzie aparat? został w domu.
Tak więc, przyklejam aparat do łapy. Muszę, inaczej tyle rzeczy umknie, tyle wydarzeń zatrze się w pamięci.
Za kilka dni lecę do Oslo, odwiedzić dziecię, które osierociło rodziców swoją studencką wyprowadzką. Aparat na liście rzeczy do zabrania. Lista rośnie, a walizka nie chce. Że też ograniczają te kg w samolotach. Już co jak co, ale kobiety powinni z tego zwolnić. Z tego ograniczenia :P.