Kiedy obczyzna staje się domem

Z początku człowiek wyjeżdża by zarobić przysłowiowe parę groszy, by stanąć na nogi i móc ruszyć do przodu, by nie musiał przeliczać czy starczy mu pieniędzy aby zrobić następny krok.
Nowa rzeczywistość, nowy świat, nowi ludzie. Czasem praca po kilkanaście godzin, nieziemskie zmęczenie i tylko ta myśl, to dla rodziny, dla nas, dla lepszego jutra. Trzeba się przemóc, przyzwyczaić, dać radę. A przecież kiedyś wróci się do Polski i będzie,..normalnie? wśród swoich? Bo przecież przyjechało się tutaj tylko na chwilę, na moment, nie na zawsze.
Kiedy to się udaje, wtedy pojawiają się nowe cele i nowe zamierzenia i tak trudno powziąć decyzję o powrocie na już... Zmieniają się priorytety, postrzeganie i myślenie. Z chwili robi się kilka miesięcy, a potem lat.

Kupuje się mieszkanie do w spółki z bankiem, sprowadza rodzinę i znów trzeba uczyć się być razem, oswajać codzienność, przeskakiwać góry problemów piętrzących się przed emigrantem.
Dzieci oswajają norweską szkołę i norweskich kolegów, żona walczy z językiem, jak ze złym smokiem. Ale przecież to nie na zawsze, tylko na chwilę... Dzieci skończą szkołę, a oni z pełniejszym portfelem będą mogli wrócić do Polski... kiedyś.
W Polsce kupiona działka, szkicowany plan domu, bo z czasem przecież tam zamieszkają i kiedyś znów będą u siebie. Kiedyś... Póki co dom urządzają na obczyźnie, meblują, dopieszczają i wsiąkają w tę obcą atmosferę, która coraz bardziej staje się swojska.
Po drodze pojawiają się znajomi, jedni zostają na dłużej, inni znikają po chwili. A oni sami wpasowują się w emigracyjną rzeczywistość, emigracja zaczyna przypominać dom. To tu mają swoje problemy, a Polska kojarzy im się już tylko z wakacjami.
W Polsce znajomi niechętnie patrzą im w oczy, bo oni przecież mają problemy, a emigranci mają tylko sielankę. Fakt swoich codziennych problemów na wakacje ze sobą nie ciągną, więc może i z wierzchu wygląda jakby życie na emigracji usłane było różami. Tylko przyjaciele wiedzą jak jest.
Chcą wrócić za jakiś czas, lecz boją się, że gdy wreszcie nadejdzie ten moment powrotu, to tych których kochają nie będzie już na świecie, a dla tych z którymi swego czasu wypili się hektolitry piwa, przegadali mnóstwo godzin będą obcymi ... Że nawet miejsce do którego chcą wrócić nie będzie już takie swojskie.
Ale póki co myślą wciąż o powrocie... kiedyś...